Ημέρα Τρίτη – Κυριακή 11 Μαϊου 2008 – Kohlrabizirkus Leipzig
Ατελείωτο τρεχαλητό μεταξύ των venues που μας ζόρισε αρκετά μια και οι αποστάσεις ήταν μεγάλες και ο χρόνος πολύ περιορισμένος, παρόλο που τα δρομολόγια του τραμ στη Λειψία είναι πολύ βολικά και τακτικά.
Onetwo
Τόσο βαρετοί που δεν μπήκα καν στον κόπο να μείνω μέσα στο venue, προτίμησα το καπνιστήριο έξω και μια σύντομη συνομιλία με τον Ronny και την Mojca (Clan Of Xymox) που είχαν έρθει ως επισκέπτες στο φεστιβάλ.
Welle:Erdbal
Ένα ατέλειωτο πάρτυ! Εκεί που σκέφτεσαι πως η βραδιά πιθανά να είναι και καμένη εντελώς, εμφανίζονται οι Welle:Erdbal και αρχίζει το πάρτυ. Κανονικότατα όμως. Η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει τη σκηνική τους παρουσία είναι «άψογη!». Σαν σύγχρονοι Kraftwerk στην εμφάνιση, με καλοραμμένα κουστούμια και πολύ κέφι, ξεσήκωσαν όλο το Kohlrabizirkus στη στιγμή.
Οι Γερμανοί φαίνεται καθαρά πως τους λατρεύουν και έτσι για να ενισχυθεί η αίσθηση πως ένα live τελικά είναι μια γιορτή, οι Welle:Erdbal άρχισαν να πετάνε στο κοινό τεραστίων διαστάσεων φούξια μπαλόνια με το logο τους και χειροποίητες, χάρτινες σαΐτες. Εκτός από μερικά μικροποβληματάκια που είχαν με το δεξί ηχείο, κατά τα άλλα έδωσαν μια αξέχαστη παράσταση που άξιζε πραγματικά τον κόπο να την παρακολουθήσει κανείς.
Ημέρα Τρίτη – Κυριακή 11 Μαϊου 2008 –Agra Hall
London After Midnight
Με την ψυχή στο στόμα, προλαβαίνουμε να πάμε από την μια άκρη της πόλης στην άλλη μαζί με τον Celtic για να προλάβουμε τους London After Midnight που δυστυχώς δεν είχαμε καταφέρει να δούμε στη Θεσσαλονίκη.
Ο Sean βγήκε στη σκηνή του κατάμεστου Agra, μοιράζοντας κόκκινα τριαντάφυλλα στο κοινό και η εμφάνισή του ήταν τόσο εντυπωσιακή, όσο και στις φωτογραφίες για να μην πούμε και καλύτερη. Ταυτόχρονα, μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα σχεδόν, πως η φωνή του ακούγεται ζωντανά, ακόμα καλύτερα από ότι ακούγεται στα albums των London After Midnight.
Τα visuals που είχε επιλέξει το συγκρότημα για να προβάλλονται κατά τη διάρκεια της συναυλίας, ήταν όλα σχετικά με τον Αμερικανό Πρόεδρο, τονίζοντας εμφανώς την πολιτικοποιημένη πλέον, στάση του συγκροτήματος. Το live ξεκίνησε με το Your Best Nightmare και δυστυχώς σχεδόν καταστράφηκε αμέσως μετά, μια και ο Sean αποφάσισε να ρωτήσει το Γερμανικό κοινό «Are you Feeling Fascist?» πριν ξεκινήσει το «Feeling Fascist», θίγοντας ένα πολύ ευαίσθητο για τους Γερμανούς θέμα, απλώνοντας μια παγωμάρα στο κοινό που κράτησε σε όλη τη διάρκεια του live. Δυστυχώς το κοινό του Agra δεν συνδύασε τη συγκεκριμένη ερώτηση με τα Αμερικανικά τεκταινόμενα, παρόλο που αυτά προβάλλονταν συνεχώς πίσω από το συγκρότημα στη γιγαντοοθόνη και παρέμεινε σχεδόν αμέτοχο, χειροκροτώντας ευγενικά μεν αλλά χωρίς ενθουσιασμό δε. Τα φοβερά προβλήματα που παρουσιάστηκαν στον ήχο κάποια στιγμή, δεν βοήθησαν και πολύ εκνευρίζοντας τον Mathias, ενώ ο Sean έδειξε αξιοπρόσεκτη ψυχραιμία, επαγγελματισμό και χιούμορ, ανεβαίνοντας ακόμα μερικά σκαλοπάτια στην εκτίμησή μου.
Προσωπικά έμεινα ευχαριστημένη από αυτό το live και άκουσα πολύ αγαπημένα κομμάτια όπως The Spider and The Fly, Nothing’s Sacred, America’s a ——- Disease, The Beginning of the End, The Black Cat, Pure, The Kids Are All Wrong, Kiss και φυσικά Sacrifice.
Επίσης, αυτό το live με έκανε να σκεφτώ όσον αφορά το νέο album των London After Midnight, πως από το 1990 περίπου και ειδικότερα αυτή τη στιγμή, το συγκρότημα αισθάνεται την ανάγκη, να εκφραστεί περισσότερο σε πολιτικο-κοινωνικό επίπεδο. Ήδη από το 1991 με το «Revenge» στο οποίο συμπεριλαμβανόταν ένα ηχητικό clip του Χίτλερ, οι London After Midnight άρχισαν να καταστούν σαφή την κατεύθυνση που ήθελαν να κινηθούν και ο Sean είναι γνωστός πλέον για τις φιλελεύθερες πολιτικές του πεποιθήσεις. Κατά συνέπεια ίσως μια δεύτερη ακρόαση και με άλλη οπτική, του Violent Acts Of Beauty από αυτούς που το έκριναν ίσως βιαστικά και αυστηρά, συστήνεται ανεπιφύλακτα μια και τα νέα κομμάτια ακούγονται εξαιρετικά σε ζωντανή εκτέλεση, ακόμα και με προβλήματα στον ήχο! Μου άρεσε αυτό που έκανε ο Sean, παρόλο που πιθανά ήξερε εκ των προτέρων πως θα ήταν καταδικασμένος από το Γερμανικό κοινό και χαίρομαι που τελικά δεν είναι ένα συγκρότημα που θα παραμείνει σε ρομαντικές φόρμες όπως το Kiss.
Ο Sean αποχώρησε από τη σκηνή με το κεφάλι ψηλά, ζητώντας ευγενικά συγνώμη για τα προβλήματα ήχου, ενώ ο Mathias τελικά πέταξε τo μπάσο του κάτω, βγάζοντας το άχτι του για την τελειότητα του ήχου που δεν κατάφερε να του προσφέρει ο ηχολήπτης.
Fields Of The Nephilim
Αν τα live της Αθήνας ήταν καλά, το live στο Agra ήταν απλά, πέραν κάθε περιγραφής και αυτό γιατί είναι χάρμα οφθαλμών και ωτών να τους βλέπεις σε τόσο μεγάλο stage με τόσο κόσμο να παρακολουθεί. Ήταν μια στιγμή που στο Agra δεν χωρούσε να πέσει καρφίτσα, ενώ ο επιβλητικός McCoy, πάλι χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, μαγνήτισε το Γερμανικό κοινό και το ξεσήκωσε. Δεν συνέβη τίποτα το ιδιαίτερο, τίποτα το θεατρικό, δεν απευθύνθηκαν λέξεις και χαιρετισμοί. Έτσι απλά ο McCoy, βγήκε, τραγούδησε κουβαλώντας αυτή την περίεργη μυστικιστική του αύρα, που τύλιξε σαν πέπλο τον τεράστιο χώρο.
Το set list ήταν σχεδόν ίδιο με αυτό της εμφάνισης στην Αθήνα την Παρασκευή 21 Μαρτίου, ενώ ζητήθηκε επίμονα encore όπου παίχτηκε επιτέλους (φάνηκε πολύς κόσμος να το περιμένει), το Last Exit For The Lost.
Για άλλη μια φορά διαπίστωσα πως οι Fields Of The Nephilim είναι μια σπουδαία μπάντα που ακόμα και μετά από τόσα χρόνια έχει πάρα πολλά να δώσει. Ήταν από τα ελάχιστα συγκροτήματα που έπαιξαν στο φετινό Treffen που –εκτός από τη συνηθισμένη εμφάνισή τους με τα σκονισμένα δερμάτινα ρούχα τα καπέλα και τα μουσικά τους όργανα- δεν χρησιμοποίησαν τίποτα άλλο επί σκηνής με σκοπό τον εντυπωσιασμό. Το νέα μέλη είναι πλήρως εναρμονισμένα με τον McCoy μουσικά και νομίζω πως οπουδήποτε πραγματοποιούν ζωντανές εμφανίσεις αξίζει τον κόπο να τις παρακολουθεί κανείς, με οποιοδήποτε τρόπο και κόστος.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο McCoy στη Γερμανία δεν έδειξε να έχει κανένα απολύτως πρόβλημα με τις φωτογραφίες, μπορούσε οποιοσδήποτε από το κοινό να τραβήξει όσες ήθελε, όπως επίσης και video.
My honour remains
Forever remain